Πυρετός το Σαββατομπουζουκόβραδο...

Το ραντεβού για την «Σαββατιάτικη έξοδο», είχε κλειστεί από τα μέσα ήδη της εβδομάδος. Δεν είχαμε μιλήσει φυσικά για προορισμό, αλλά από τα συμφραζόμενα, είχαμε αφήσει να εννοηθεί, ότι η νύχτα θα ήταν, αν μη τι άλλο, μακρά. Διάθεση υπήρχε, χρήμα για ξόδεμα, δόξα Τω Θεώ, υπήρχε (μόλις είχαμε πληρωθεί), αλλά πάνω απ' όλα, υπήρχε διάθεση.



«Ρε παίδες, δεν πάμε στα μπουζούκια»; είπε ο φίλος μου ο Πάνος, με ύφος ανάλογο του Γαλιλαίου όταν είπε το περίφημο, «η Γη κινείται». Αμέσως συμφωνήσαμε όλοι με μεγάλη χαρά, λες και μας πρότειναν να πάμε ταξίδι στις Μαλδίβες! Βέβαια, για να ανοίξω παρένθεση εδώ, είχα καιρό να πάρω μέρος σε τέτοια διασκέδαση. Μπορεί να είχα χάσει την «παρθενιά» μου στο είδος (για να μην παρεξηγηθώ), εδώ και πολλά χρόνια, στην επαρχιακή πόλη από όπου κατάγομαι, μπορεί να υπήρξα και τακτικός θαμώνας κάποτε, αλλά τα τελευταία χρόνια είχα εγκαταλείψει το σπορ. Έτσι μου άρεσε η ιδέα για μια εξόρμηση στα Πολιτιστικά κέντρα, όπως τα είχε χαρακτηρίσει κάποτε, ο αείμνηστος Βαγγέλας ο Γιαννόπουλος, ο υπουργός άλλων εποχών.





Να σας πω την αλήθεια, ακόμα δεν έχω καταλάβει την ιδιότητα των τριών δίμετρων κοριτσιών, με το ανάλαφρο ντύσιμο, που συναντήσαμε στην είσοδο του κέντρου, ούτε φυσικά του 1,60 ύψους ,αλλά και φάρδους κυρίου, που μας υποδέχτηκαν στην πόρτα. Και αν οι δίμετρες έχουν προσληφθεί για να δείχνουν τα μπούτια τους για πρόγευση για το τι θα ακολουθήσει εντός του κέντρου, ποιος ο ρόλος του τετράγωνου κυρίου;





Όταν μπήκαμε στα ενδότερα, ο σερβιτόρος μας ανακοίνωσε με μεγάλο στόμφο, ότι θα μας τοποθετήσει στο πρώτο τραπέζι , δίπλα στην πίστα! Αυτό το χωροταξικό ρε παιδιά, ποτέ δεν το κατάλαβα. Δηλαδή είναι μαγκιά να είσαι φάτσα κάρτα, να περνάει πάνω από το κεφάλι σου όλο το λουλουδικό και όχι μόνο, που εκτοξεύεται από το υπόλοιπο μαγαζί προς την πίστα; Δίνει λένε κύρος το να κάθεσαι πρώτο τραπέζι πίστα. Άρα, να πως θα αποκτήσουμε το χαμένο μας κύρος! Βέβαια την καλή την κοπελίτσα, την φοιτητριούλα, θα την γνωρίσεις πίσω-πίσω, στο μπαρ όπου σερβίρει ποτά σε αυτούς που δεν έχουν κύρος.


Και ξαφνικά σηκώνεται στην πίστα ένας τύπος να χορέψει με φόρμες. Ναι, με φόρμες! Αθλητικές φόρμες. Αν είναι ποτέ δυνατόν. Και εγώ νόμιζα ότι απαιτείται κάποιο ιδιαίτερο ντύσιμο για μια Σαββατιάτικη έξοδο και ειδικά σε τέτοιο μαγαζί. Και εγώ ο βλάκας, φόρεσα κουστούμι και γραβάτα. Δεν φορούσα και εγώ φόρμες; ή ακόμα καλύτερα σορτσάκι και φανελάκι, για μεγαλύτερη άνεση! Την επόμενη φορά.





Έχουμε ακούσει τα χειρότερα για τα reality. Αυτά που παράγουν τους εκκολαπτόμενους τραγουδιστάκους σαν τα κοτόπουλα. Αλλά τελικά τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα. Όχι πως έχω κάτι με τα παιδιά, αλλά με τραγουδάκια που εξυμνούν το «αιδοίο» να προσπαθείς να κάνεις καριέρα , είναι λίγο... Και άντε τα τραγούδια, αλλά να μας το δείχνουν κιόλας; Ίσως να ένα πλεονέκτημα του πρώτου τραπεζιού πίστα. Βλέπεις καλά!!! Γέμισαν τα μπουζουκτσίδικα με παίχτες reality. Να η Λούση από το Γαβ story, να ο Τρύφων από το Νιαού idol. Μεγάλες φίρμες πια. Αστέρια της Ελληνικής μουσικής σκηνής!!!


Υπάρχει ρε παιδιά πιθανότητα, ο μπεκροθαμώνας από πίσω μας να έχει πιθανότητες με την νεαρή κοπελίτσα απέναντι; Μπορεί να της έχει ρίξει πάνω από 100 δίσκους λουλούδια αλλά που πας ρε καραμήτροοοο. Η κοπελίτσα είναι με τα βίας 25 και εσύ έχεις από καιρό καβαντζώσει τα 50. Θα μου πεις τώρα, τόσο λουλούδι πάει τζάμπα; Φυσικά ρε κορόιδο. Από σένα ζει ο μαγαζάτορας. Και ρε παιδιά πείτε μου. Τι καταλαβαίνει κάποιος όταν ραίνει την τραγουδιστριούλα με τόνους γαρύφαλα, που το πρωί έχει μαζέψει η λουλουδού από όλα τα νεκροταφεία της περιοχής; Έχει καταλάβει το μεγάλο ταλέντο της, η πιστεύει πως έτσι θα την δει κάποια στιγμή και σε οριζόντια θέση στο κρεβάτι του; Βέβαια είναι και θέμα φιγούρας.


- Για δες ρε συ έναν τυπά, πως ρίχνει δέκα-δέκα τους δίσκους! Σπουδαίος κύριος! άντρας με τα όλα του!


Και αφού περάσεις με επιτυχία όλη αυτή τη δοκιμασία, έρχεται η στιγμή της επιστροφής. Ο κόσμος είναι κακός ρε παιδιά και ζηλιάρης. Εσείς ρε κωλόπαιδα στα μπουζούκια και εγώ πάλι υπηρεσία; Για έλα μια στιγμή στο αμάξι με το καρούμπαλο στην οροφή, να μου δείξεις πως έπαιζε ο παππούς σου την φλογέρα. Για κάνε φοοοουυυυ στο μηχάνημα του αλκοτέστ. Κύριε έχετε 0,45 μου είπε με νόημα ο Ρόμποκοπ. Σας παρακαλώ κύριε όργανο. Εγώ δεν οπλοφορώ πότε, του απάντησα. 45αρια είχε κάποτε μόνο ο Κουφοντίνας και να τα χάλια του τώρα. Το έπαιξα αδιάφορος. Καμιά αίσθηση του χιούμορ τελικά αυτά τα παιδιά. Λυπηθείτε με!!! Δεν πειράζει. Και τον Μπους τον είχαν συλλάβει κάποτε γιατί οδηγούσε μεθυσμένος και μετά έγινε Πλανητάρχης. Βρε λες να έχουμε και εμείς καμιά τέτοια τύχη; Μπα , δεν νομίζω. Αυτός έχει και άλλο προσόν. Είναι και μαλάκας!!! Καυτό το Σαββατόβραδο στα μπουζούκια παιδιά. Πολύ καυτό!


Υ.Γ. Για να μην δημιουργώ εντυπώσεις και κοντά στα άλλα αμαρτήματα μου προσθέσω και αυτό του ψεύδους, πρέπει να σας δηλώσω κάτι. Το να μας βάλουν στο πρώτο τραπέζι, το ζητήσαμε εμείς και μάλιστα με επιμονή. Στο συγκεκριμένο μαγαζί πήγαμε γιατί είμαστε fun των τραγουδιστών (αυτών από τα reality). Ο λογαριασμός που κάναμε σε λουλούδια, ξεπέρασε τα 300 Ευρώ. Και φυσικά ουδέποτε θα μπορούσα να οδηγήσω με 0,45 αλκοόλ στο αίμα μου. Νομίζω πως με βρήκανε 1,15 νομίζω!!! Που να θυμάμαι τώρα με τόσο που είχα πιει.