Μου το είχε πει ο φίλος μου ο Αντώνης...
Έπρεπε να φτάσω τα σαράντα μου για να καταλάβω πως τελικά όταν φτάνει ένας άνθρωπος στο γάμο δεν μπορεί και να πάψει η καρδιά του να χτυπά. Δεν μπορεί ο άνθρωπος να βλέπει μόνο την γυναίκα του ερωτικά, αλλά κάποια στιγμή το άτιμο το φτερωτό αγγελάκι θα στείλει τα βέλη του και σε μένα. Άλλωστε μου το είχε πει καθαρά και ο φίλος μου ο Κώστας, ο οποίος υπήρξε παθών στο παρελθόν, δεχόμενος τα πυρά όλων εμάς των πουριτανών, οικογενειαρχών.
Έπρεπε να φτάσω τα σαράντα μου για να καταλάβω πως τελικά ο εργασιακός χώρος δεν είναι μόνο για δουλειά και για να βγάζουμε τα προς το ζην, αλλά και χώρος φλερτ και ερωτικού παιχνιδιού. Αν και θεωρούσα τη δουλειά μου ιερή και κατ' επέκταση τον εργασιακό χώρο αμόλυντο, δεν άκουσα τον φίλο μου τον Πάνο, που χρόνια μου το φώναζε πως το καλύτερο κυνήγι γίνεται κάτω από το άγχος και την πίεση της δουλειάς.
Τέλος, δεν άκουσα την φουκαριάρα την γυναίκα μου, που χρόνια τώρα μου έλεγε ότι δεν γίνεται να κυλά τόσο ομαλά ο συζυγικός μας βίος, χωρίς να μπαίνει κάποια στη μέση για να μας χωρίσει. Της το είχε πει όπως κατάλαβα η φίλη της η Δώρα.
Τελικά όταν μπήκε αυτή η νέα συνάδελφος στο γραφείο μου, δεν σκέφτηκα τίποτα από όλα αυτά που άκουγα χρόνια τώρα. Δεν σκέφτηκα ότι δεν μπορεί να γίνει φίλη μου και την έκανα. Δεν σκέφτηκα πως είμαι άνδρας και η καρδιά μου μπορεί ακόμα να ερωτευτεί. Δεν σκέφτηκα ότι εκτός από τα πρωτόκολλα και τις σφραγίδες υπάρχουν και τα ερωτικά παιχνίδια. Αλλά δεν σκέφτηκα και την γυναίκα μου που έβαζε το χέρι της στη φωτιά για την πίστη μου σε αυτήν. Και έτσι βρέθηκα να μην τρώω, να μην κοιμάμαι, να μην δουλεύω και μόνο να την σκέφτομαι. Και δεν υπάρχει και ένας φίλος να μου πει τώρα τι να κάνω...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου