Σίγουρα έχετε ακούσει όλοι ότι ο πρώτος έρωτας μας δεν ξεχνιέται ποτέ. Σε αυτό πιστεύω συμφωνούμε όλοι. Η παιδικότητα εκείνης της ηλικίας, η τρυφερή σχέση που πάντα είναι καθαρή και αθώα, κάνουν αυτή τη στιγμή μοναδική. Πολλές φορές βέβαια είναι και ένας έρωτας χωρίς ανταπόκριση. Αυτό βέβαια ελάχιστη σημασία έχει στη μοναδικότητα της στιγμής!
Εκ των πραγμάτων λοιπόν, ο πρώτος μας έρωτας, δεν είναι δυνατόν να σβηστεί από τη μνήμη μας. Αν αυτή η μοναδική στιγμή συνδυαστεί και με κάποιο άλλο μοναδικό και εκπληκτικό περιστατικό, τότε είναι που πλέον καταλαβαίνουμε πως όλα είναι δυνατό να συμβούν στη ζωή μας.
Ήταν τα πρώτα χρόνια της εφηβείας μου, σχολικά χρόνια φυσικά, όταν γνώρισα την Κική. Ήταν συνομήλικη μου και είχαμε γνωριστεί σε κάποιο πάρτι γενεθλίων. Τα πάρτι τότε, ήταν ίσως ο μόνος τρόπος προσέγγισης των αγοριών με τα κορίτσια. Ήταν ένα σεμνό, όμορφο κορίτσι που αμέσως έκανε την καρδιά μου να χτυπήσει κάπως διαφορετικά. Μιλήσαμε, χορέψαμε και σιγά σιγά, ήρθαν οι καρδιές μας πιο κοντά. Η έναρξη της σχέσης μας έγινε προς το τέλος του πάρτι. Συνηθίζονταν τότε, στο τέλος της βραδιάς, να χαμηλώνουμε τα φώτα και να χορεύουμε Μπλουζ. Εκεί πάνω σε έναν τέτοιο χορό, ξεκίνησε ο πρώτος μου έρωτας. Ο έρωτας μου με την Κική.
Οι μήνες που περνούσαν μας χάρισαν υπέροχες στιγμές. Κάναμε βόλτες, συζητάγαμε, διασκεδάζαμε και όλα αυτά χωρίς ίχνος πονηριάς. Ζούσαμε την κάθε στιγμή χωρίς να μας νοιάζει και πολύ το μέλλον. Άλλωστε σε αυτές τις ηλικίες, τι να σε απασχολεί; Εμείς να ήμασταν καλά και η τρυφερή μας σχέση.
Έτσι φτάσαμε στο τέλος της σχολικής χρονιάς. Εκεί έγινε όμως κάτι ξαφνικό. Η Κική μου ανακοίνωσε την απόφαση του πατέρα της για μετανάστευση στο εξωτερικό. Συγκεκριμένα ο Θείος της, είχε ένα τουριστικό γραφείο στην Ισπανία και θα έφευγαν οικογενειακώς για να εγκατασταθούν εκεί, όπου ο πατέρας της θα δούλευε στο γραφείο. Έτσι ξαφνικά, δεν θα ξανάβλεπα την Κική. Οι επόμενες μέρες που περάσαμε ήταν αρκετά μελαγχολικές. Προσπαθήσαμε όμως μαζί να δούμε ρεαλιστικά τα πράγματα. Δεν έπρεπε να μας πάρει και από «κάτω». Έπρεπε να μας αφήσει μια γλυκιά ανάμνηση η όλη σχέση και όχι πόνο. Άλλωστε ήταν και ο πρώτος μας έρωτας!!!
Αρκετά χρόνια μετά, μια παρέα οργανώνουμε μια εκδρομή στην Ιταλία. Ξενοιασιά, τρέλα και διασκέδαση. Και φυσικά εκδρομή στο εξωτερικό χωρίς ψώνια δεν γίνεται. Η «Βια Βένετο» άλλωστε φημίζεται γι’ αυτό. Μια μέρα λοιπόν που είχαμε ξεχυθεί στα πολυκαταστήματα συνέβη και αυτό. Περπατούσα μέσα στους πολυσύχναστους δρόμους της Ρώμης, ξένος ανάμεσα σε ξένους. Και τότε βλέπω μπροστά μου …αυτή. Ναι την Κική. Είχα να την δω ή να της μιλήσω από τη στιγμή που είχαμε αποχαιρετιστεί για τελευταία φορά όταν έφευγε. Από τότε τίποτε. Και τώρα ήταν μπροστά μου. Γυναίκα πια λαμπερή ! Δεν δυσκολεύτηκα όμως καθόλου να την αναγνωρίσω. Το ίδιο και αυτή. Δεν δίστασε ούτε δευτερόλεπτο. Έπεσε αμέσως στην αγκαλιά μου. Ήταν σαν να μην είχε περάσει ούτε μια μέρα!
Κανένας μας δεν κάθισε να αναλύσει αυτή την τρομερή σύμπτωση. Άλλωστε τι σημασία έχουν όλα αυτά. Μπροστά στη μαγεία της στιγμής ήταν λεπτομέρεια το ότι βρεθήκαμε σε ένα ξένο τόπο, εκείνη ως ξεναγός ενός Ισπανικού γκρουπ (αυτό ήταν πλέον το επάγγελμά της) και εγώ ένας απλός τουρίστας. Τι να προλάβεις όμως να πεις σε πέντε λεπτά και αυτά στο «όρθιο»; Και είχαμε τόσα να πούμε. Είχα τόσα να την ρωτήσω. Δυστυχώς αυτή, όπως μου είπε, το βράδυ της ίδιας ημέρας πετούσε για Μαδρίτη. Δεν θα μπορούσαμε να πιούμε ούτε ένα καπουτσίνο στη Ρώμη…
Και έτσι ήρθε και ο δεύτερος αποχωρισμός με την Κική. Τώρα βέβαια τα πράγματα ήταν τελείως διαφορετικά. Έμεινα άφωνος στο κέντρο της Ρώμης, έχοντας και τους φίλους μου να μου ζητούν να τους εξηγήσω, τα ανεξήγητα. Τι να τους πεις τώρα; Τι να τους εξηγήσεις και τι να καταλάβουν; Αλλά έμεινε και σε μένα η απορία. Ποιο «ανώτερο» ον, σχεδίασε και εκτέλεσε αυτή τη «σατανική» σύμπτωση; Και τελικά ποιος αποχωρισμός με πείραξε περισσότερο; Πώς γίνεται ο πρώτος να μου αφήσει γλυκιά γεύση ενώ ο δεύτερος να μου φανεί τόσο σκληρός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου