Η ιστορία μας ξεκινάει πέρυσι το Ιούλιο. Ήταν τα γενέθλια μου και έτσι ο Πέτρος για άλλη μια φορά θέλησε να πρωτοτυπήσει. Αυτή τη φορά με το δώρο του. Από τη σοβαρότητα του και μόνο και από τον τρόπο που το κρατούσε όταν μου το έδωσε, κατάλαβα πως κάτι δεν πάει καλά. Θα μου πείτε τώρα, δώρο είναι. Τι μπορεί να κρύβει ένα δωράκι γενεθλίων; Πώς φαίνεται πως δεν ξέρετε τον Πέτρο. Και ειδικά όταν μου το έδωσε και μου ευχήθηκε και αμέσως προφασίστηκε πως τον ζητούσαν και έπρεπε να φύγει κατάλαβα πως κρατούσα μια «βόμβα» στα χέρια μου.
Πάντως αυτό με τη «βόμβα», δεν είναι μόνο σχήμα λόγου. Μου πέρασε και αυτό από το νου. Το μόνο που δε μου πέρασε είναι αυτό που τελικά είδα όταν ξετύλιξα το κουτάκι. Δεν ήξερα πώς να αντιδράσω. Τι έκανε πάλι ο αθεόφοβος, μονολόγησα. Πήγε και μου πήρε για δώρο ένα… δονητή. Ναι, καλά διαβάσατε. Ένα δονητή. Πέραν από το ότι μου ήταν άχρηστος, ήταν και δύσκολο να τον κρύψω. Γιατί όσο να’ναι, δεν είναι και πολύ συνηθισμένο να κουβαλάει ένας άντρας, ένα δονητή στο χώρο εργασίας του.
Αυτά σκεφτόμουν όταν άνοιξε η πόρτα του γραφείου. Η πάντα χαμογελαστή συνάδελφός μου η Στέλλα μπήκε μέσα με μια αγκαλιά έγγραφα. Με το που σήκωσε τα μάτια της όμως, το χαμόγελο πάγωσε στα χείλη της. Έβγαλε ένα μικρό ήχο και πέσανε από τα χέρια της όλα τα χαρτιά. Κατέβασε αμέσως το κεφάλι και μετά βίας ψέλλισε μία συγγνώμη. Τι έγινε ρε Στέλλα, τι ρώτησα. Γιατί η συγγνώμη; Να μου λέει, δεν ήξερα… Έπρεπε να χτυπήσω την πόρτα πριν μπω. Δεν ήξερα… Τώρα τι της λένε; Πώς να απολογηθείς; Να ρε Στέλλα μου. Δεν είναι τα πράγματα όπως νομίζεις. Δεν με άφησε να όμως να συνεχίσω. Άστο καλύτερα Δημήτρη μου είπε. Άστο… Το έχω ξεχάσει ήδη. Και το έβαλε στα πόδια. Επιχείρησα να την ακολουθήσω, αλλά όταν βρέθηκα να την κυνηγάω στο διάδρομο των γραφείων με το δονητή στο χέρι, το ξανασκέφτηκα και επέστρεψα πίσω σαν βρεγμένη γάτα.
Δεν ήταν ένας απλός δονητής. Ήταν ένα εξελιγμένο μοντέλο. Κατασκευάσθηκε, όπως τουλάχιστον έλεγε το προσπέκτους, στην Ταϊβάν. Ήταν εξ ολοκλήρου κατασκευασμένος από φυσικό καουτσούκ. Μέσα είχε ειδικό μηχανισμό που μπορούσε να τον κάνει να πάλλεται. Είχε τρεις ταχύτητες και έφτανε τους 500 παλμούς ανά λεπτό. Λειτουργούσε με τέσσερις επαναφορτιζόμενες μπαταρίες που περιέχονταν στο κουτί. Οι όρχεις του ήταν μικρές δεξαμενές που μπορούσες να βάλεις οτιδήποτε υγρό και με το πάτημα ενός κουμπιού, εκτοξευόταν όταν το επιθυμούσε ο χρήστης.
Αυτό λοιπόν το παντελώς άχρηστο κατασκεύασμα για μένα, βρίσκονταν τώρα στα χέρια μου. Και η απορία μου ήταν μία. Τι να τον κάνω τώρα; Με είχε εκθέσει ήδη μια φορά με την συνάδελφο. Τι να τον κάνω; Καλύτερα να το πετάξω σκέφτηκα. Και τότε με έπιασαν οι συναισθηματισμοί μου. Ναι μεν είναι ένα άχρηστο δώρο, αλλά δεν παύει να είναι δώρο. Και μάλιστα δώρο από τον καλύτερό μου φίλο. Δεν γίνεται καν να το χαρίσω. Πολύ περισσότερο δε να τον πετάξω. Ας το βάλω στο συρτάρι του γραφείου μου και αύριο βλέπουμε.
Όταν με κάλεσε ο διευθυντής στο γραφείο του δεν φαντάστηκα τι μπορούσε να με θέλει. Βέβαια το επείγον του πράγματος, με τρόμαξε λίγο. Πιθανολόγησα πως είχε μάθει για την δεύτερη συνεχόμενη μέρα που καθυστέρησα το πρωί και μάλλον ήρθε η στιγμή της επίπληξης σκέφτηκα. Και τότε ήρθε το χαστούκι. Κύριε …… μου είπε, δεν το περίμενα ποτέ αυτό από εσάς. Να χρησιμοποιείτε τέτοια «αξεσουάρ» και μάλιστα να τα φέρνεται και στον εργασιακό σας χώρο; Δεν πολυκατάλαβα στην αρχή. Αλλά όταν μου είπε για τον δονητή που βρήκε η καθαρίστρια το βράδυ στο γραφείο μου, ήθελα να ανοίξει η Γη να με καταπιεί. Είναι παρεξήγηση, ψέλλισα. Με αδικείται κύριε διευθυντά. Δυστυχώς για μένα ήταν κάθετος. Δεν ήθελε να ακούσει κουβέντα. Δεν με άφησε να πω τίποτα. Που είπε μόνο να περάσω έξω και να προσέξω πολύ στο μέλλον. Από τύχη νομίζω γλίτωσα εκείνη τη μέρα το εγκεφαλικό.
Φεύγοντας το μεσημέρι τύλιξα με προσοχή το «καυτό» δώρο του φίλου μου. Αρκετά με είχε εκθέσει. Δεν έπρεπε να μείνει άλλο στο γραφείο μου. Το μεσημέρι θα το έπαιρνα σπίτι. Εκεί τουλάχιστον δεν υπάρχει κίνδυνος. Έτσι και έγινε. Βέβαια ένα τέτοιο πράγμα σε σπίτι με παιδιά είναι επικίνδυνο. Γι’αυτό πήρα τα μέτρα μου. Πίσω από τα βιβλία, ψηλά στο σύνθετο, ήταν η νέα κρυψώνα του δονητή. Τώρα μπορούσα να κοιμάμαι ήσυχος. Αρκετή η ξεφτίλα στη δουλειά. Αρκετά τράβηξα από ένα αθώο φαινομενικά δωράκι γενεθλίων.
Ο χρόνος κυλούσε και μαζί του έπαιρνε και τις τραυματικές εμπειρίες. Το πράγμα πια είχε ξεχαστεί. Η πείνα μου εκείνο το μεσημέρι ήταν μεγάλη. Είχε συμβάλει σε αυτό και η πληροφόρηση που είχα για το παστίτσιο που με περίμενε. Αλλά δεν ήταν γραπτό να χορτάσω εκείνη τη μέρα. Η γυναίκα μου είχε στρωμένο το τραπέζι αλλά εκείνη έλειπε. Στη θέση της ήταν ένα σημείωμα. Δεν έλεγε και πολλά. Λίγα αλλά φαρμακερά. ‘Δημήτρη, έπρεπε να μου το είχες πει. Θα μπορούσαμε να το ξεπεράσουμε μαζί. Δεν ήταν ανάγκη να φτάσουν εκεί τα πράγματα. Μέσα στο κουτί του δονητή σου, έχω βάλει μια κάρτα από ένα πολύ καλό σεξολόγο. Μπορεί να σε βοηθήσει πραγματικά στο πρόβλημά σου. Θα είμαι στη μητέρα μου. Αντίο’
Ο καιρός έχει περάσει πλέον. Τα περιστατικά ανήκουν στο κακό παρελθόν. Φέτος ο φίλος μου ο Πέπτρος δεν μου πήρε δώρο στα γενέθλια μου. Πραγματικά το χάρηκα πολύ. Η Στέλλα πολλές φορές μου κλείνει το μάτι πονηρά στη δουλειά. Λέει πως με πίστεψα για αυτά που της είπα. Το μάτι όμως δεν κατάλαβα γιατί μου το κλείνει. Ο διευθυντής μου πάλι σε μια συγκέντρωση όλου του προσωπικού δήλωσε πως σέβεται τις ιδιαιτερότητες των υπαλλήλων του. Πολύ με καθησύχασε. Αφού δεν μπορώ να του εξηγήσω…καλύτερα έτσι. Τέλος η γυναίκα μου θυμάται που και που την παρεξήγηση. Βέβαια με προβληματίζει το γεγονός πως μου είπε να αποφύγω τα προϊόντα από την Ταϊβάν την επόμενη φορά. Να προτιμώ λέει πάντα τα Γιαπωνέζικα μοντέλα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου