Το ποίημα που με καμάρι είπα όταν ήμουν στο Δημοτικό το βήμα των ηρώων του χωριού μου είχε ως εξής:
Της πατρίδας μου η σημαία
«ποίας άραγε πατρίδας ? αυτής που με έχει κατατάξει στη πραγματικότητα του ατομικισμού ? στη γενιά που δεν ξέρει τι θέλει ? τη γενιά των 700€ ? στον ολοένα και αυξανόμενο ανταγωνισμό με φίλους, συμπατριώτες, συμμαθητές, συνάνθρωπους ?»
έχει χρώμα γαλανό
«όμως κατά κύριο λόγο το γκρίζο είναι αυτό που επικρατεί στις πόλεις και το μαύρο στα δάση και τα χωριά...»
και στη μέση ταραγμένο (χαραγμένο ήταν το σωστό!!!)
«ταραχή εσωτερική, ταραχή εξωτερική και χαραγμένος στο υποσυνείδητο του νεοέλληνα τα λεφτά, το κέρδος, η επιτυχία...»
ένα κάτασπρο σταυρό.
«σταυρός της σύγχρονης ελληνοορθοδοξίας, σταυρός των εκλογών, σταυρός του μαρτυρίου της καθημερινότητας.»
Σήμερα 32 χρόνια μετά δεν αισθάνομαι οποιαδήποτε υπερηφάνεια για το κατόρθωμα μου. Ίσως άλλαξα εγώ, ίσως με άλλαξαν οι συνθήκες, ίσως θα μπορούσαν τα πράγματα να έχουν εξελιχθεί αλλιώς, ίσως πάλι όχι..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου