Δεν ήταν η πρώτη φορά που έμπλεκα με παντρεμένη γυναίκα. Βέβαια όχι έτσι. Ήμασταν πάνω από χρόνο μαζί. Γνωριστήκαμε τυχαία,μιλήσαμε, γελάσαμε φλερτάραμε αλλά όλα χωρίς ουσία. Όλα αυτά μέχρι που βρεθήκαμε μόνοι. Άρχισαν και οι επισκέψεις στο σπίτι μου. Τότε όλες οι άλλες γυναίκες μου φάνηκαν ανούσιες. Λες και δεν είχα ξαναπάει με γυναίκα.
Πάθος! Αίσθημα! Ήμασταν σε ένα μακρύ ταξίδι αισθήσεων και παραλογισμού. Η παρανομία μας ανέβαζε την αδρεναλίνη και αυτή εμάς στα ουράνια. Η ανάγκη του ενός για τον άλλον μεγάλωνε και οι δικαιολογίες, όσο απίθανες και να ’ταν, φάνταζαν αληθινές.
Στην αρχή με ανέβαζε. Ένιωθα πολύ «μάγκας». Την γυναίκα του άλλου και μάλιστα χωρίς υποχρεώσεις. Μετά την ερωτεύτηκα. Και άρχισαν τα δύσκολα. Άρχισαν οι στεναχώριες, τα κλάματα (από κείνη), οι ζήλιες (από μένα). Τα Σαββατοκύριακα και οι αργίες έγιναν αφόρητα. Χριστούγεννα μέσα στη μοναξιά. Πάσχα μόνος χωρίς κανέναν. Μέσα στις σκέψεις. Έγραφα ποιήματα. Πάντα ήμουν ανοιχτός σε πολλές σχέσεις. Τώρα ήμουν μονογαμικός και μάλιστα με παντρεμένη. Άρχισα να πίνω, να γλεντάω. Πήγαινα στα μπουζούκια. Ναι, στα μπουζούκια. Εγώ που δεν τα ήξερα αυτά. Να χορεύω ατέλειωτες ζειμπεκιές. Μια φορά πάνω στο χορό μου, ήταν και αυτή εκεί, πέταξε την βέρα της στην πίστα. Κάτι σαν θυσία, σαν σπονδή στον έρωτα μας. Στιγμές παραφροσύνης. Χάσαμε τον έλεγχο. Ακρότητες! Μέχρι και με τα ρούχα στα χέρια το έσκασα από το παράθυρο όταν μπήκε ο άντρας της ξαφνικά στο σπίτι. Γίναμε σκηνή από κινηματογραφική ταινία. Κωμωδία. Και εγώ πρωταγωνιστής.
Και άρχισαν τα δράματα. Το έμαθε ο «άλλος». Εκβιασμοί σε εκείνη (θα σου πάρω τα παιδιά μωρή…), απειλές σε μένα (θα σε σκοτώσω ρε…). Φανήκαμε ευάλωτοι και οι δύο. Εκείνη στα παιδιά της, εγώ στις προοπτικές που μας ανοίγονταν. Να την παντρευτώ; Λες; Από ελεύθερος και ωραίος να βρεθώ παντρεμένος και με τέσσερα παιδιά; Ναι, με τέσσερα. Τρία που είχε και σίγουρα ένα που θα κάναμε και μαζί. Πολύτεκνος ξαφνικά. Ήρθε να μείνει σε μένα. Εκείνος έφυγε με τα παιδιά στους παππούδες. Το πάθος είχε χαθεί. Το κέφι και η τρέλα δεν υπήρχαν πλέον. Ένα βράδυ, δεν άντεξε άλλο. Πήρε τα παιδιά και γύρισε σπίτι. Μετά από λίγες μέρες γύρισε και ο άλλος. Τηλεφωνιόμασταν συχνά στην αρχή. «Με έκανες να νιώσω πραγματικά γυναίκα». «Ακόμα σε σκέφτομαι». «Σε θέλω πάντα». Όλα αυτά από μακριά. Η απόσταση μας προφύλασσε από νέες παρεκτροπές σε εύθραυστες ισορροπίες. Προσοχή! Κίνδυνος παρεκτροπής!
Και ήρθε η επόμενη σχέση. Και αυτή παντρεμένη. Βέβαια μακριά. Και άρχισαν τα ταξίδια. Μια ερχόταν αυτή. Μία πήγαινα εγώ. Και σε ένα ταξίδι μου έπαθα την κρίση. Ήμουνα στο τιμόνι όταν μου ήρθε το «φλας». Και ήταν εκτυφλωτικό. Κινδύνευσα να τρακάρω. Που πήγαινα; Τι πήγαινα να συναντήσω; Κάποιες φράσεις μου τρυπούσαν τα αυτιά. «Με έκανες να νιώσω πραγματικά γυναίκα». «Ακόμα σε σκέφτομαι». «Σε θέλω πάντα». Τι μαρτύριο ήταν αυτό; Θύμωσα με τον εαυτό μου. Ντράπηκα. Αλλά και αυτή; Δεν ντρέπεται , παντρεμένη γυναίκα; Τα παιδιά δεν τα σκέφτεται; Εάν κοπέλα μου δεν περνάς καλά, γιατί μένεις μαζί του; Τέλος!
Σκέψεις άρχισαν να γυρίζουν το μυαλό μου. Τι βίτσιο είναι και αυτό με τις παντρεμένες; Μήπως με τραβάει η ένταση της παρανομίας; Μήπως επιβεβαιώνομαι σαν άντρας; Μήπως με κυνηγάει κάποια κατάρα; Σχέσεις με ημερομηνία λήξεως. Χωρίς καμιά ελπίδα. Αυτό τελικά που με ανεβάζει στα ουράνια, με στέλνει στην κόλαση. Γίνομαι εργαλείο τελικά. Άντρας —αντικείμενο.
Για μένα μπορεί να είναι το παν, αλλά για κείνη μια περιπέτεια. Όταν έρχεται η ώρα των αποφάσεων, η παντρεμένη πάντα θα τραβιέται. Και εγώ πάλι μόνος. Πάλι πληγωμένος. Οι ελάχιστες περιπτώσεις που μια τέτοια σχέση μπορεί να έχει ευτυχή κατάληξη, απλά επιβεβαιώνει τον κανόνα. Το 50% των παντρεμένων γυναικών, λέει η έρευνα που έχω αυτή τη στιγμή μπροστά μου, απατάει τον άντρα της, τουλάχιστον για μία φορά.
Αυτή η έρευνα είναι η αφορμή να γράψω αυτό το άρθρο. Ίσως να είναι και η πικρή γεύση που μου άφησαν όλα αυτά. Ίσως και η παντρεμένη που γνώρισα εχθές βράδυ… Αν το 50% των παντρεμένων γυναικών, απατάει τον άντρα της, τουλάχιστον για μία φορά, σύμφωνα με την έρευνα, τότε υπάρχει μεγάλη προσφορά!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου