Από τη δημιουργία του ανθρώπινου πολιτισμού, η βλακεία κατείχε περίοπτη θέση. Την εποχή όμως που ζούμε, η κατάσταση έχει ξεφύγει πέρα από οποιονδήποτε έλεγχο. Ποτέ άλλοτε δεν είχαμε πείσει τον εαυτό μας για το πόσο βλακώδεις ιδέες έχουμε και το πόσο βλακώδεις πράξεις κάνουμε. Μία και μόνο ματιά γύρω μας φτάνει για να το διαπιστώσουμε. Από την καταστροφή του περιβάλλοντος, τους πολέμους, το χρηματιστήριο, τα σκάνδαλα, μέχρι και τους πολιτικούς που εκλέγουμε και τους εμπιστευόμαστε για να μας κυβερνούν.
Πιστεύαμε πως λόγω της ασυμβατότητας της βλακείας με το ανθρώπινο γένος, θα έφτανε η εποχή που θα την είχαμε εξαλείψει τελείως. Μα συνέβη ακριβώς το αντίθετο. Η βλακεία προ καιρού έχει ξεπεράσει κατά πολύ τα όρια επιφυλακής και λήψης εκτάκτων μέτρων αλλά εν τούτοις δεν ελήφθησαν μέτρα για την εξάλειψη της. Και έτσι τώρα κινδυνεύουμε να μας πνίξει. Βέβαια η βλακεία αποτελεί διαχρονική αξία. Από τότε που ο άνθρωπος ανακάλυψε το μυαλό του, δίνει μάχες εναντίον της, προσπαθώντας να την μειώσει μιας και αυτή με τη σειρά της προσπαθεί να τον οδηγήσει στην αυτοκαταστροφή. Αν και είναι παγκόσμιο το φαινόμενο, η Ελλάδα δεν μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση. Την βλακεία την βλέπουμε παντού γύρω μας.
Η Ελληνική τηλεόραση είναι ίσως το πιο σωστό μέσο για να μετρήσουμε το δείκτη βλακείας της χώρας μας. Δεν είναι τυχαίο πως δεν υπάρχει μεγαλύτερη «στέρνα» για άντληση βλακείας από αυτήν. Και μόνο ένα πέρασμα από τα πρωινάδικα φτάνει για να αντιληφθούμε το πρόβλημα μας. Τι άλλο μπορείς να πεις όταν ακούς την ξανθιά φυσικά παρουσιάστρια να υποδέχεται την καλεσμένη της με την εξής φράση: « α…ήρθες Λίτσα;» Όχι κυρία μου. Δεν ήρθα! «Για πες μας ρε Τάσο για την αξέχαστη Αλίκη… ήταν τόσο μεγάλη σταρ όσο λένε; Εσύ την ήξερες καλά.».
Βέβαια θα μου πείτε όλα είναι σχετικά. Ναι θα σας απαντήσω, αλλά πόσο σχετικό είναι να ρωτάς τον πρώην οικοδόμο και νυν μεγάλο τραγουδιστή… «Έχει αλλάξει κάτι από τότε στη ζωή σου; » Φυσικά και όχι. Κάθε πρωί μαντάμ, εξακολουθεί να ξυπνάει στις 5, να παίρνει το πηλοφόρι και το μυστρί και να ανεβαίνει στη σκαλωσιά. Και φυσικά δεν μιλάμε για τις τρομερές διαπιστώσεις που κάνει πρωί πρωί. «Η δουλειά αυτή με εκφράζει πολύ!». « Είμαι εκ των πραγμάτων εδώ για να δίνω στον κόσμο τον καλύτερό μου εαυτό». «Κομμένη σε βλέπω σήμερα αν και οι μελαχρινές λένε δεν κόβονται εύκολα…» Ενός λεπτού σιγή λοιπόν για τα πρωινάδικα και συνεχίζουμε…
Τοκ σόους. Μεγάλος «μπαξές». Και το κακό είναι πως τα παρουσιάζουν μερικά από τα μέλη της αφρόκρεμας της Ελληνικής δημοσιογραφίας. «Σε βλέπω λίγο συγκινημένη μετά την προβολή του video με δηλώσεις της μητέρας σου», λέει ο έγκριτος δημοσιογράφος στη γνωστή ηθοποιό που έχει πλαντάξει στο κλάμα σε μια γωνία. «Την αγαπάς πραγματικά τη μητέρα σου;»…. Όλοι έχουμε υπάρξει κάποια στιγμή της ζωής μας βλάκες. Αλλά με διακριτικότητα. Δεν το διαλαλούσαμε. Γιατί μόνο διαλάληση της βλακείας σου είναι να ρωτάς κάποιον που πέτυχε το νικητήριο γκολ της ομάδας του που ταυτόχρονα της έδωσε το πρωτάθλημα, αν χάρηκε γι’ αυτό. Και επειδή η βλακεία απαιτεί και επιβεβαίωση ο σκόρερ απαντά… «δεν χάρηκα ιδιαίτερα για την προσωπική μου επιτυχία. Με ενδιαφέρει η ομάδα να παίζει καλά …» Πάμε για μερικά λεπτά σιγής ακόμα και συνεχίζουμε…
Πολιτική και πολιτικοί. Εδώ έχουμε τον πρωταθλητισμό της βλακείας. Είναι το γνωστό που λέμε και στο ΠΡΟ-ΠΟ, πως ακόμα και τριπλή παραλλαγή να παίξεις τους πολιτικούς, πάλι θα το χάσεις το σημείο. Η σχετικότητα της βλακείας όμως στην πολιτική σκηνή είναι ακριβώς αυτή που της προσφέρει το άσυλο που ψάχνει. Ακούγοντας τους πολιτικούς, ανταλλάσσουμε συνωμοτικά βλέμματα, καταλαβαίνοντας το τι γίνεται. Έλα όμως που δεν μπορούμε να εκφραστούμε και απολύτως ελεύθερα μίας και τους βλάκες αυτούς, εμείς οι βλάκες τους ψηφίσαμε. Δυστυχώς η τεχνολογία δεν μας έχει δώσει ακόμα τη δυνατότητα μέτρησης της πολιτικής βλακείας. Κάτι σαν το τεστ εγκυμοσύνης ένα πράγμα. Αν υπήρχε όμως αυτή η συσκευή θα είχαμε και εμείς την υπέρτατη ευχαρίστηση να πάρουμε τα αποτελέσματα της μέτρησης και να πάμε να τους τα τρίψουμε στα μούτρα. «Πάρτε τα ρε. Δέστε τα. Τώρα εξηγούνται όλα… είστε βλάκες!» Άλλη μια μικρή παύση….
Έχω φτάσει στην πέμπτη παράγραφο του άρθρου και τώρα κατάλαβα την βλακεία μου. Ξεκίνησα ένα θέμα ατέρμονο. Η βλακεία δεν έχει όρια, δεν έχει τέλος. Δεν μπορείς να την συναγωνιστείς και κυρίως δεν μπορεί να την νικήσεις. Θα μου πείτε πως αυτά είναι κλισέ. Ναι, είναι. Γιατί κάθε βλάκας που σέβεται τον εαυτό του μιλάει με κλισέ εκφράσεις. Μπορεί σε κάθε ανοησία μας να λέμε τη φράση «τι λέω η χορεύτρια;» και να γελάμε, αλλά δεν έχουμε καταλάβει τίποτα. Καταλαβαίνουμε όμως πως το βλακειόμετρο χτυπάει κόκκινο όταν ακούμε τις φράσεις: «Όλοι οι άντρες είναι πολυγαμικοί και γουρούνια», «Ο Νταλάρας τραγουδάει μόνο ποιοτικά τραγούδια», «Εδώ ο άνθρωπος έχει πατήσει στη Σελήνη», «Μπράβο μου ο π@υστης», «Όλοι οι πλούσιοι και οι αξιωματούχοι ανέβηκαν χάριν της μασονίας». Και εδώ επιβάλλεται η σκέψη …μήπως τα λέμε και εμείς; Με τρομάζουν τελικά μερικές διαπιστώσεις.
Τώρα θα με ρωτήσετε αν η βλακεία είναι επικίνδυνη. Τι να απαντήσω; Εδώ ο άλλος πέταξε ένα «Το be or not to be;» και παλεύουμε χρόνια τώρα να απαντήσουμε σε μία ερώτηση, που πρώτον είναι ηλίθια και δεύτερον αφήνει εμάς να βρούμε την απάντηση. Αναπόφευκτα όλοι υποτιμούμε την βλακεία και δεν της δίνουμε την δέουσα προσοχή. Δεν μπορούμε να φανταστούμε την καταστροφική δύναμη του βλάκα. Σκεφτόμαστε πως άνετα μπορούμε να του φάμε χρήματα ή την γκόμενα. Τι να μας κάνει ένας βλάκας; Αλλά αυτό είναι το λάθος μας. Δυσκολευόμαστε να κατανοήσουμε και να προβλέψουμε μια βλακώδη συμπεριφορά, μιας και οι πράξεις της δεν υπόκεινται σε κανένα κανόνα λογικής. Ουσιαστικά δηλαδή αιφνιδιαζόμαστε και ακόμα και όταν αντιληφθούμε την επίθεση του βλάκα, δεν καταφέρνουμε να οργανώσουμε μια λογική άμυνα, μιας και η επίθεση στερείται κάθε λογικής. Άρα ο Ύψιστος να σε φυλάει και να μην σε ξεχνάει, όταν τον χρειάζεσαι.
«Ουδέν κακό αμιγές καλού». Ακριβώς το σωστό ρητό για την βλακεία. Οι κοινωνία μας θα ήταν μια κόλαση αν περιτριγυριζόμασταν μόνο από διάνοιες. Ο ανταγωνισμός απίστευτος και χωρίς διακοπή. Θα αναλώναμε την σκέψη μας το πώς να βάλουμε τρικλοποδιά τον άλλο για να επιπλεύσουμε η να αναρριχηθούμε εμείς. Ενώ τώρα λες στον βλάκα, «πάνε ρε Γιώργο να δεις αν έρχομαι από απέναντι…», αυτός φυσικά τρέχει και εσύ του καρφώνεις το μαχαίρι στην πλάτη όσο αυτός περιμένει να φανείς.
Επίσης σε εποχές δύσκολες και σε μεγάλες στεναχώριες φωνάζεις δύο, τρεις βλάκες και γελάς. Το ‘Δείπνο ηλιθίων’ το έχετε δει; Κάπως έτσι. Σε περιόδους μάλιστα που το ηθικό σου είναι πεσμένο, μπορείς να τους κάνεις μερικές δύσκολες ερωτήσεις (για αυτούς) και εσύ να γελάς μαζί τους. Η ακόμα να διηθείσαι ιστορίες με βλάκες στην παρέα σου και μετά να γελάτε και να λέτε, «σε καλό να μας βγει ρε παιδιά…»
Από αρχαιοτάτων χρόνων οι βλάκες ήταν αμέτρητοι. Ποτέ δεν είδαμε να κάνουν κάπου διαδήλωση με αιτήματα απλά γιατί δεν είναι μειονότητα. Η πιθανότητα λοιπόν να είμαστε και εμείς βλάκες είναι ανεξάρτητη από κάποια άλλα χαρακτηριστικά μας. Στους ‘Νόμους της Ανθρώπινης Βλακείας’ διαβάζουμε πως μελέτες σε διάφορους χώρους έδειξαν πως το ποσοστό των βλακών είναι ανεξάρτητο από την ιδιότητα τους. Δηλαδή ίδιο ποσοστό συναντάμε στους καθηγητές, τους φοιτητές και στους υπαλλήλους ενός πανεπιστημίου. Έτσι σε όλους τους χώρους συναντάμε βλάκες. Είναι βλακώδης η διαπίστωση «τι, και εδώ βλάκες;». Άρα δεν πρέπει να ξανααναρωτηθούμε «Αν και είναι βλάκας, πήρε τόσα πτυχία;», «τόσο βλάκας και έχει εκπομπή στην τηλεόραση;» , «βλάκας και υπουργός;» ή και « οι φυσικές ξανθιές είναι το ίδιο βλάκες με τις βαμμένες;». Δεν πρέπει λοιπόν να ξεχνάμε πως το κακό με τον βλάκα είναι πως το ξέρουν όλοι εκτός από τον ίδιο. Άρα μην περιμένουμε να μας αποκαλύψει κανείς αν είμαστε βλάκες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου